HNN I Nervus Olfactorius (reuk zenuw)

De nervus olfactorius (ook wel de eerste hersenzenuw genoemd) is verantwoordelijk voor het reukvermogen. Deze zenuw bestaat uit gebundelde cellen van het olfactorisch epitheel (reukepitheel) in de neusholte, die zich uitstrekken naar de bulbus olfactorius (reukbol) in de hersenen. Hier worden geurprikkels verwerkt, waardoor we geuren kunnen waarnemen en interpreteren.

De functie van het reuksysteem is vooral fylogenetisch (evolutionair) te verklaren. Geuren helpen ons om onze omgeving en objecten daarin te categoriseren als veilig of gevaarlijk. Sommige geuren zijn zeer specifiek en kunnen een waarschuwingsfunctie hebben. Bijtende, scherpe en corrosieve geuren kunnen bijvoorbeeld vluchtreacties uitlokken. Een voorbeeld hiervan is cadaverine, een stof die ontstaat bij de bacteriële decarboxylering van het aminozuur lysine. Deze stof heeft een kenmerkende bijtende geur en wordt ook wel een “rottingsgif” genoemd.

Cadaverine wordt vooral geproduceerd tijdens het ontbindingsproces van lichamen, maar komt ook in kleine concentraties voor in urine en bij bacteriële vaginale infecties. De geur van cadaverine is zeer herkenbaar en uniek. In alle drie de situaties heeft de geur een belangrijke signaalfunctie:

1. Lijken wijzen op gevaar dat vermeden moet worden en lokken een vluchtreactie uit.
2. Urine die nog ruikbaar is, wijst op de aanwezigheid van andere mensen of dieren.
3. Een bacteriële vaginale infectie kan tijdelijk zijn, maar kan bij voortplanting leiden tot complicaties tijdens de geboorte.

Aan de andere kant signaleren zoete geuren vaak een overvloed aan voedsel, terwijl zoute geuren de mogelijkheid aangeven om de elektrolytenbalans aan te vullen.

Daarnaast spelen geuren een belangrijke rol bij de identificatie en differentiatie van personen. Het wordt aangenomen dat elke persoon een uniek geurpatroon heeft, vergelijkbaar met een vingerafdruk. Dit patroon wordt vooral bepaald door zweetafscheidingen en de daaropvolgende bacteriële afbraak van deze afscheidingen. Zweet zelf is geurloos, maar de bacteriële afbraak van de stoffen in het zweet veroorzaakt de karakteristieke geur.

Omdat het microbioom van elke persoon uniek is, verschilt ook de lichaamsgeur. Dit speelt een belangrijke rol bij partnerkeuze. In een experiment waarbij vrouwen uit een reeks gedragen mannen-T-shirts mochten kiezen, kozen ze vaak de shirts van mannen met wie ze kinderen zouden kunnen krijgen die een gediversifieerd immuunsysteem zouden hebben.

Naast de functie bij het identificeren van voedsel en personen, speelt geur een aanzienlijke rol bij de smaakzin. Mensen met een tijdelijk of permanent verlies van reukvermogen ervaren ook een sterk verminderde smaakperceptie. Geschat wordt dat geur verantwoordelijk is voor 50 tot 80% van de smaakbeleving. Bij een permanent verlies van reukvermogen lijkt de intensiteit van de smaakwaarnemingen ter compensatie slechts matig toe te nemen.

De chip is ontworpen om de eerste hersenzenuw (nervus olfactorius) te stabiliseren en al zijn functies te ondersteunen. Door de zenuw te stabiliseren, kan de chip bijdragen aan het herstel van het reukvermogen en het verminderen van symptomen zoals anosmie (verlies van reukzin) of hyposmie (verminderd reukvermogen), vooral in gevallen waar de nervus olfactorius beschadigd of verzwakt is. Dit is met name relevant bij aandoeningen zoals postvirale anosmie, neurodegeneratieve ziekten of andere neurologische stoornissen die deze zenuw aantasten.